دنیا پرویزی

از راهنمایی عاشق داروسازی بودم و میدونستم راه درازی رو در پیش دارم تا رشته ای که میخوام رو قبول بشم

دهم و یازدهم رو تا جایی که تونستم دست و پا شکسته خوندم اما تابستون دوازدهم دیگه خیلی جدی شروع کردم. پستی و بلندی های زیادی رو پشت سر گذاشتم ولی بیخیال نشدم. مدرسه تیزهوشان بودم، هم به درسای مدرسه میرسیدم هم کنکوری میخوندم و هم برای آزمون قلمچی خودمو آماده میکردم. از تراز ۶۴۰۰ شروع کردم تا ۶۷۰۰ خودمو رسوندم. یه موقع هایی ترازم به ۷۰۰۰ میرسید و یه موقع هم ۶۲۰۰/۳۰۰ اما جا نمیزدم یه آزمون سرنوشت منو تعیین نمیکرد و همه تمرکزم برای ازمون اصلی بود یعنی کنکور ۱۳۹۸

کم کم گذشت و بعد از عید استرسم خیلی زیاد شد اما میدونستم که الان روزای طلایی هست و هرچی خونده بودم یکطرف ، این چند ماه هم یکطرف

ساعت مطالعمو بیشتر کردم تا جایی که به ۱۴ ساعت هم رسید . همه منابع رو چند دور تست زده بودم و رفتم سراغ منابع دوم و آزمون های سراسری تا اینکه بعد این همه سختی ۱۵ تیر رسید و بالاخره کنکور رو دادم. بعد از کنکور همه فکر و ذکرم برای رتبه و ترازم بود لحظه ای که نتایج میومد رو تصور میکردم و قند تو دلم آب میشد البته دروغ نگم خیلی هم میترسیدم . تا اینکه نتایج اومد و رتبم ۱۶۰۰ منطقه یک شد. اون لحظه بهترین لحظه عمرم بود دیگه مطمئن بودم رشته ای که دوست دارم رو قبول میشم و با خیال راحت انتخاب رشته کردم و داروسازی علوم پزشکی کرمان قبول شدم:)