عارفه حسینی

من؟ من... هم دانش آموز تیزهوشان هم دانش آموز مدارس محروم هم تراز ۷۰۰۰ هم تراز زیر ۶۰۰۰ هم تجربه‌ی «بچه زرنگ کلاس بودن و اینکه من یکی که حتماً قبولم!» هم تجربه‌ی اینکه «چرا این همه بدبختی واسه من؟ دیگه امکان نداره بشه!». هم داشتن بهترین معلمای شهر ،هم بعدش بودن تو مدرسه‌ای که دنیای دانش‌آموزاش با دنیای من فرق داشت.<br>با یه قصه‌ی پر از فراز و فرود، با کلی پسرفت و پیشرفت، با کلی فکر و خیالِ «یعنی می‌شه؟» و «اگه نشه چی؟» پر از تلاش و «نتونستن» و «نشدن» و «نرسیدن» و بــاز هم تلاش و بــــاز هم تلاش و بلآخـــره «تونستن» و «شدن» و «رسیدن» می‌دونی یه وقتایی فاصله تا قله دور ترین فاصله‌ی دنیا به چشم میاد... وقتی استرس، حس رقابت و در نهایت ناامیدی به همه چی غلبه کرده... اون‌موقع چیزی که آدمو تو مسیر نگه می‌داره واسه من مفهوم واقعی «خواستن» بود. حضور پر رنگ «هدف» بود. آیا هدف یعنی قبولی پزشکی، دندون یا دارو؟ نه هدف یعنی اثبات خودت به خودت. اثبات اینکه اگه «خواستن» یه خواستن واقعی باشه «تونستن» رو به دنبال میاره.<br>برای من آخر این قصه‌ی پر از زخم های «نشدن»، رسید به «شدن».  بعدش یادگرفتم چرا و چطوری یه وقتایی دنیا رو مجبور کنیم که بعضی چیزا مطابق میل ما بشه. چرا تو نتونی؟ من «تونستن» رو دیدم و بهش باور دارم و برای همین هم اینجام؛ برای اینکه تو توی مسیر گیج ...و گم نشی... برای اینکه تو هم بتونی:)